De avonturen van Basset Saartje

Vanmiddag werd er gezegd:,, we zijn even weg hoor." Het gekke is, als het op een bepaalde manier wordt gezegd, bij mij altijd mijn oortjes naar achteren gaan, en mijn staart naar beneden. Natuurlijk had ik gelijk, het even was wel langer dan een hele wandeling en het eten van mijn brokjes (waar ik meestal dus een uur over doe) Zoals je van mij weet, ik. word dan nijdig. Bij een vrije dag horen namelijk, botjes en knuffels, en even een boodschap doen dat kan ik nog wel door de vingers zien, maar dat is het dan. Ik heb inmiddels mijn protestblaf al geoefend, en als ze zo ongezellig blijven, kunnen ze nog wat gaan verwachten. Woef.

Het kipje ziet er een beetje uit, alsof ze geplukt is. Vrouwtje heeft mij verteld  dat ze in de rui is. Ook de eitjes blijven achterwege. (dat is erg spijtig voor ons) Maar.....vanochtend lagen er maar liefst twee eitjes in het hok. Een piepkleintje, nog geen 3 cm en een puntig lang eitje. Vind ik toch knap hoor. Het kipje is meestal mijn speelkameraadje, alhoewel ze ook best kan pikken. Maar dat schijnt bij kipjes te horen. Ik hoop voor kipje dat er binnenkort weer veren komen, want het is best koud, en ik heb al een keertje mijn jasje aan gehad. Baasje noemt mij dan een sissie, wat ik niet zo leuk vind.