De avonturen van Basset Saartje

Een ongelukje zit in een klein hoekje. Het studievrouwtje ging wandelen met onze jonge held. Nu zijn puppy's niet zo braaf als wij grote honden, en loopt niet netjes aan de riem. Ook afgelopen dinsdag niet. Van rechts naar links en toen opeens tussen de voeten van het studievrouwtje, en ja hoor daar ging ze. Gevallen dus, en bovenop onze kleine held. En de held wou niet meer lopen, en studievrouwtje was helemaal overstuur en naar de dierenarts toe. Vroeger (zei het vrouwtje) had je dierenartsen die eerst voelden, maar nu worden er meteen foto's gemaakt met natuurlijk een rekening erbij, en de jonge held heeft zijn banden uitgerekt. dom dom Een pilletje doet trouwens wonderen, en hij treitert alweer net zo hard als tevoren. :( Maar natuurlijk waren we wel geschrokken hoor, en ik als liefste hond van de omstreken heb hem goed verzorgd.

Vrouwtje vind het maar raar: ik heb opeens melkborsten. Ik schreef in mijn vorige stukje al dat ik moedergevoelens heb. Wel heb ik het gevoel dat ik kilo's zwaarder ben, dan anders. Het hele gezin is eigenlijk een beetje van slag.

Ik had het nooit verwacht, maar ik heb het idee dat ik voor iemand moet zorgen. En dat ik iemand terecht moet wijzen, en dat ik iemand moet schoonmaken. Nou een week geleden had ik hele andere gedachten daarover. Vrouwtje zei: ,, ach, kijk nou ze krijgt moedergevoelens." En als vrouwtje het zegt, dan is het zo. Ik wil er maar mee zeggen, dat ik die Bravo in mijn hart heb gesloten. En Labje die speelt voor grootmoeder, en verteld alles over haar jeugdjaren, dat ze de kast zelf openmaakte... dat ze de prullenbak omver gooide en dat alles voor eten. En Bravo...luistert heel goed! U begrijpt het al, ik heb er mijn handen vol aan. Labradors zijn geschapen voor maar 1 ding... ETEN. zie voor filmpje onderstaande twitter.

Om dol van te worden. Ik hoor de hele dag, foei en brave jongen. Nu ben i k op zich niet jaloers van karakter, maar ook een Basset wil aandacht. Labje is gisteren bij de dierenarts geweest, en die voelt zich vandaag niet echt lekker. Heel erg sneu, en als er dan een "brave foei jongen" loopt die loopt te treiteren moet ik af en toe ingrijpen. (natuurlijk doet mijn lieve vrouwtje en baasje dit ook hoor) We zijn blij met de komst hoor, maar we worden wel een beetje gek. Volgens mij was ik vroeger veeeel liever. :)

In mijn vorige stukje schreef ik het al. Ik voel wat aankomen. Nu ben ik als Basset wel zo slim, dat mijn voorgevoelens altijd kloppen. Je kunt je er tegen verzetten, maar je kunt er ook je voordeel mee halen. Uiteraard begrijpt u wel, dat ik dat laatste doe. Labje vind het minder leuk, en natuurlijk speelt de ouderdom daar een rol in. Het is voor mij dan ook een beetje schipperen tussen de een en de ander. Soms bij Labje op het kussen hangen, en dan weer tante Saartje "spelen met Bravo. Ik vond het maar een rare naam, maar vrouwtje heeft het verzonnen. Baasje heet John(ny) en Bravo is dan grappig. Johnny Bravo kom hier. Nou het zal allemaal wel zo zijn. Hieronder de foto van ons nieuwe gezinslid. Ik hou u op de hoogte. Ik groet u. Saartje"

Vanmiddag kwamen de vrouwtjes thuis. Ze roken verdacht, het rook naar hond en naar babypoep, ... ik kan het niet goed thuisbrengen. Een tijd later ging het vrouwtje weer met het baasje weg, en bah...weer die geur. Later hadden ze het over eten verdelen, lief zijn, blah blah Er bekruipt mij een vreemd gevoel, en mijn gevoel is altijd goed. pssstt hieronder wat Saartje vermoed. BRAVO