De avonturen van Basset Saartje

W anneer je ouder wordt vergeet je weleens iets. Dat geldt zeker ook voor vrouwtje. Dat zij had beloofd mijn verhalen op te schrijven is een afspraak die ze de laatste maanden nogal eens vergeet helaas. Nu er de afgelopen tijd veel te schrijven valt heb ik haar de laptop in handen gedrukt en gesommeerd er eens even goed voor te gaan zitten. Dat het jaar 2020 niet normaal is las je al in mijn vorige verhaaltje. Er is corona, er zijn veel demonstraties en iedereen heeft wel zijn of haar ongezouten mening. Persoonlijk ben ik daar helemaal voor. Een ongezouten mening hebben bedoel ik. Demonstraties uit tijdverdrijf vind ik minder en geweld gebruiken komt niet in mijn hondenwoordenboek voor. Zoals altijd dwaal ik af en wat ik vrouwtje wilde laten vertellen is veel belangrijker dan hierboven. Begin augustus is voor ons vakantiemaand. Zo ook afgelopen maand. Met veel plezier keek ik uit naar een heerlijke vaarvakantie. Zuchtend keek baasje 3 keer per dag op zijn telefoon dat wíj het nou net

H et gaat best wel goed met mij ook al zeg ik het zelf. Vorig jaar voor de kerst had vrouwtje enorme zorgen over mij en moest ik steeds naar de dierenarts toe. Baasje kwam op het idee om mij puppyvoer te geven om nog wat aan te  komen en ik voel mij weer als een puppy. Ik ben 2 kilo aangekomen en zit letterlijk en figuurlijk beter in mijn velletje. Zo simpel kan het dus zijn. Die 800 euries had vrouwtje dus beter aan brokjes en botjes kunnen besteden dan al dat nare geprik bij de dierenarts (maar dat is mijn mening) Er is de laatste weken iets geks aan de poot. Ze zijn steeds thuis en alhoewel ik dat wel gezellig vind verlang ik ook naar mijn welverdiende rust. Baasje en vrouwtje zijn meer dan ooit in love en dat is dan wel weer mooi om te zien. Ze noemen het geloof ik een intelligente lockdown. Wat ze er precies mee bedoelen weet ik niet, maar wel dat ze om de 10 minuten hun pootjes aan het wassen zijn. Zeg nou zelf, ik doe dat ook vaak maar dit vind ik li

Met elkaar, voor elkaar Vanuit het hart. Het woord aan vrouwtje. Het was eind februari. We hadden een paar leuke dagen achter de rug. Verderop kwamen de eerste berichten over het coronavirus, ofwel covid-19 We wasten onze handen en hadden bij de drogisterij snotdoekjes gekocht en handgel. Toen nog gewoon verkrijgbaar. Niemand had kunnen bevroeden dat nog geen week later we in een intelligente lockdown belanden en er een paar weken later meer dan 1100 mensen aan corona waren overleden. De harde cijfers. De wereld staat op zijn kop. De zorg draait overuren. Vrienden en familie zien elkaar via beeldscherm en iedereen met een vitaal beroep roeit met de riemen die er zijn. In het basisonderwijs worden moeders en vaders juffen en meesters. In het voortgezet verlaten de examenkandidaten hun school met een diploma waar ze geen examen voor hebben gedaan. Dit tot groot verdriet van veel jongelui die er naar uit keken om hun kunnen te tonen. Op het mbo, hbo en universiteit gaan de