"Zaterdag was ik kotsmisselijk en eigenlijk is dat alles wat ik mij nog kan herinneren."

Wanneer je ouder wordt vergeet je weleens iets. Dat geldt zeker ook voor vrouwtje.

Dat zij had beloofd mijn verhalen op te schrijven is een afspraak die ze de laatste maanden nogal eens vergeet helaas. Nu er de afgelopen tijd veel te schrijven valt heb ik haar de laptop in handen gedrukt en gesommeerd er eens even goed voor te gaan zitten.

Dat het jaar 2020 niet normaal is las je al in mijn vorige verhaaltje. Er is corona, er zijn veel demonstraties en iedereen heeft wel zijn of haar ongezouten mening. Persoonlijk ben ik daar helemaal voor. Een ongezouten mening hebben bedoel ik. Demonstraties uit tijdverdrijf vind ik minder en geweld gebruiken komt niet in mijn hondenwoordenboek voor.

Zoals altijd dwaal ik af en wat ik vrouwtje wilde laten vertellen is veel belangrijker dan hierboven.

Begin augustus is voor ons vakantiemaand. Zo ook afgelopen maand. Met veel plezier keek ik uit naar een heerlijke vaarvakantie. Zuchtend keek baasje 3 keer per dag op zijn telefoon dat wíj het nou net troffen dat het bloedje heet zou worden. Het interesseert mij werkelijk geen hol die temperatuur, want ik wist dat vrouwtje al een airco had gekocht, maar baasje dacht daar anders over. 

We kwamen dus terecht in een huisje in het bos. Ook leuk hoor. De meeste huisjes van #Landal liggen ook leuk en meestal gaan we met de kerst in een huisje, lekker bij de kachel. Toen kwam week 2. Ik verheugde mij al om te schommelen op ons bootje, overal mijn plasje achterlatend en heerlijk in de zon. Baasje, maar nu ook vrouwtje, keken fronsend op hun telefoon en ik dacht nog: er zit vast onweer in de lucht. Nou, dat bleek ook zo te zijn.

Zoekend naar een aanbieding gingen we hoppend van het ene huisje naar het andere, ondertussen een ervaring rijker bij het ene huisje en een klap geld en een illusie armer bij de volgende.

Toen we daar aankwamen haalde ik mijn neusje op. Zo goed dat altijd is bij #Landal zo slecht was het nu. Het huisje was zo vies dat de honden er geen brood van lusten.

Nadat mijn huisgenoten twee uur hadden schoongemaakt konden we dan toch eindelijk zitten. Ergens was ik wel teleurgesteld, want aan een beetje onweer is nog nooit een hond aan doodgegaan.

Over doodgaan gesproken. Vrijdag kwamen we terug van vakantie en gingen we naar huis met de verwachting dat we de laatste week zouden gaan inlossen wat mij was voorgespiegeld. Helaas ging dat anders.

"Zaterdag was ik kotsmisselijk en eigenlijk is dat alles wat ik mij nog kan herinneren." 

Vrouwtje verteld verder: Saartje was erg misselijk en toen zij binnen een uur een dikke buik kreeg gingen bij mij alle alarmbellen rinkelen. 30 jaar geleden ben ik mijn eerste hond kwijtgeraakt omdat de lever was gaan bloeden. Ik belde het noodnummer en we konden meteen terecht. Saartje was inmiddels al in shock en we waren bang dat we haar gingen verliezen. Zelden heb ik zo'n kundige dierenarts meegemaakt dan #Amanda van Grondelle van dierenkliniek A30.

Ze was To the Point. Aangeven hoe slecht Saartje ervoor stond en snel actie ondernemen.... ik was onder de indruk! Na bijna 2.5 uur opereren doordat er veel bloed in de buik was ontstaan en er gehecht moest worden heeft ze de operatie naar aanleiding van de maagtorsie overleefd.

We hebben zorgen gehad, vooral de eerste nacht en nu stiekem nog, maar Saartje hoeft natuurlijk niet alles te weten. We zijn zo blij om haar nog bij ons te hebben. }{

Hieronder nog wat foto"s van dit laatste avontuur.

Liefs Vrouwtje en Saartje