De avonturen van Basset Saartje

  W oensdagochtend ~Saartje gaat naar buiten om een plasje te doen.  Ze begint opeens rare sprongen te maken en is totaal de weg kwijt. Ze valt steeds om en binnen loopt ze tegen muur en deur.  De tranen vloeien over mijn wangen, dit is niet een epileptische aanval maar er is iets mis. Ik App de dierenarts en deze bellen al voor openingstijd terug. Inmiddels is Saartje rustig,  maar ze is zo verschrikkelijk achteruit gegaan afgelopen week en nu ze niet wil eten en ik niet nog een keer wil dan ze zo moet lijden hebben we besloten dat het uitstel van even geleden niet nog eens moeten verlengen.  Met het gezin hebben we in de middag gekriebeld en kusjes gegeven. Ze lag er stil bij maar vond die extra aandacht fijn. Op weg naar de dierenarts was ze verdwaasd. Toen we aankwamen zei de dierenarts: het is tijd.  Het is nooit tijd, maar loslaten is ook houden van. Saartje is in onze armen rustig heengegaan en zij zou graag willen dat een ieder die een hond overweegt net zoveel liefde en geduld

  Naarmate je ouder wordt verlang je naar vroeger.  Vroeger was alles beter. D e herinneringen worden sterker en wat er vandaag gebeurt, is al gauw verdwenen in mijn beleving en wat geweest is komt alsmaar terug. Het fijne van ouder worden is dat je het allemaal wel hebt gezien en gehad. Het nadeel is dat er nare gebreken komen en dat je soms iets doet wat je vroeger nooit zou hebben gedaan. Mijn excuus aan het vrouwtje, maar die snapt het wel hoor. Soms doe ik een poepie in huis en gisteren had ik de vinger van vrouwtje iets te lang vast. Dat was echt niet de bedoeling hoor het ging zomaar opeens. Ik koester dus de herinneringen en de tijd die mij rest beleef ik in de mist die om mij heen hangt. Hierbij wat oude foto's. Zeker mijn trouwe volgers herkennen ze vast nog wel. L iefs S aartje

 E igenlijk heeft er nog nooit zo'n lange tijd tussen de verhaaltjes gezeten dan nu. Het zou kunnen zijn dat vrouwtje de storm waar ik einde zomer in zat ging afwachten, of dat er iets anders speelde. Honden voelen vaak haarfijn aan dat er iets gaande is. Het was afgelopen jaar heftig, maar ik kon er toch niet helemaal mijn nagel opleggen wat dit akelige gevoel was. Na de zomer was er eerst de zorg over mij. Baasje was een beetje anders en vrouwtje keek bedrukt.  Het leek mij dan ook beter om eens onder mijn rimpels door te kijken wat er speelde. Wanneer je goed luistert dan vang je namelijk nog weleens iets op. Het ging veel over werk enzo. En ging het over een gekoesterde wens dat ze nog een mormel in huis willen na deze zomer. Alsof ik van plan ben het loodje te leggen ofzo. pfff. - maar dat speelde voor de Kerst. Toen hoorde ik iets opvallends. Vrouwtje zei:,, een pup lijkt mij gezien de omstandigheden niet zo'n goed idee".  Baasje reageerde wat geïrriteerd merkte ik,