Niet voor mijn oren bestemd
De laatste tijd gaat het niet goed met mij. Al eerder schreef vrouwtje erover. Het valt mij soms zwaar dat ik ouder wordt. Ik kan mij nog herinneren dat ik als een echte speurhond op mijn toch wel korte pootjes over het veld rende. Niets was mij te dol. Ik klom op de stoel en soms ook stiekem op de tafel om al het lekkers te stelen. Uit de pannen en van de borden. Die tijd ligt al even achter me. De rondjes lopen gaan moeizamer. Voor de tweede keer ben ik van de wereld geweest en ik zie de bezorgde blikken die ik eerder zag toen mijn vriendinnetje de zwarte labrador op leeftijd kwam. Ik hoorde vrouwtje zeggen: ik kan het niet nog een keer en ik hoop dat ze gewoon stilletjes gaat. Ik weet zeker dat het niet voor mijn oren was bestemd en ik ben een beetje verdrietig. Vrouwtje en ik hebben zoveel tijd met elkaar doorgebracht en we zijn dikke vrienden. De meisjes zijn de leukste wezens op aarde. Die dikke lab zal zich wel redden als ik er niet meer ben en baasje doet altijd st