Weer thuis...
W eer thuis. Het was me het ochtendje wel zeg. Zoals in mijn vorige verhaaltje over het bezoekje bij de dierenarts kwam het bekende staartje er nog achter aan. Mijn onderbuikgevoel had al voorspeld dat het een momentje van op je tanden bijten zou zijn. Toen ik vanochtend geen brokjes kreeg had ik al een gekleurd vermoeden dat dit weleens de dag kon zijn. Dé dag dat ik moest inzien dat er iets stond te gebeuren wat voor mij totaal nieuw is. In de auto zitten vind ik altijd cool, maar toen we stopten wist ik het zeker. :( MIJN TANDJES MOETEN ERAAN GELOVEN, BEEH De dierenartsassistente is heel aardig en ze heeft voordat ze probeerde een prikje erin te doen mij gekriebeld. Daar houd ik wel van. Mijn krokodillenhuid is dikker dan bij de meeste honden het geval is (ik ben niet voor niets een Basset) dus moest de dierenarts eraan te pas komen om bloed bij mij af te nemen. Dit was om te kijken of alles binnenin wel lekker in elkaar zit.