Vaarwel....
W oensdagochtend ~Saartje gaat naar buiten om een plasje te doen. Ze begint opeens rare sprongen te maken en is totaal de weg kwijt. Ze valt steeds om en binnen loopt ze tegen muur en deur. De tranen vloeien over mijn wangen, dit is niet een epileptische aanval maar er is iets mis. Ik App de dierenarts en deze bellen al voor openingstijd terug. Inmiddels is Saartje rustig, maar ze is zo verschrikkelijk achteruit gegaan afgelopen week en nu ze niet wil eten en ik niet nog een keer wil dan ze zo moet lijden hebben we besloten dat het uitstel van even geleden niet nog eens moeten verlengen. Met het gezin hebben we in de middag gekriebeld en kusjes gegeven. Ze lag er stil bij maar vond die extra aandacht fijn. Op weg naar de dierenarts was ze verdwaasd. Toen we aankwamen zei de dierenarts: het is tijd. Het is nooit tijd, maar loslaten is ook houden van. Saartje is in onze armen rustig heengegaan en zij zou graag willen dat een ieder die een hond overweegt net zoveel liefde en geduld